Gözümüzün gördüğü nedir? Canlılık bitmiş, hareket yok, kan dolaşmıyor damarda, ses kesilmiş, hangi varlıksa ölen, esas yapması beklenen ne ise artık yapmayacak. Bilim gösterir bize çürümenin mekanizmasını falan falan....
Dilimizden aklımızdan düşmüyor, hem korku hemde istek uyandırıyor. İnsanın en büyük tecrübesi.Nedir, nasıl olacak bilmeden,size yol gösteren olmadan TEK başınıza yaşayacaksınız.Ne ailen, ne arkadaşlar,ne yaşam koçları hiç kimse olmadan.Size özel.Ne zaman, nasıl olacak, acıtacak mı, kimler olacak, diğer ölenleri görecek miyim............daha çok soru var kafamda. Bir diğer yönü böyle hayatınızın sonunda, muhteşem bir kapanış oluyor ve siz bu deneyimi kimseyle paylaşamayacaksınız.
İnsan diyor bazen en sevdiklerinle en mutlu anında, ölsem de gam yemem.Ben diyorum. Şu zamana kadar yaşadığın en güzel an diyorsun ve o kadar hafiflemişsin sanki ölüm şimdi olsa hiç korkmayacak, hiç kaçmayacak, hiç pişman olmayacaksın. O anlarda insan acayip bir iç huzuru buluyor ne biliyim o an için bu yaşam bur da bitse sorun olmaz diyebiliyorsun.
İnsan bir de en zor anında çıkmazlarda iken, en mutsuz en başarısız en kendini sevmezken de ölümü arzuluyor.Tek çıkış yolmuş gibi, başka çare kalmamış gibi. Ve ölüm olsa o an, derin bir nefes alıp huzura erecekmiş gibi hissediyor insan.Ne biliyim çok alışıyoruz,bazen o kadar kudretliymişiz de herşeyi yapacakmışız, mükemmele erişecekmişiz gibi. Ama sonra tökezliyoruz üst üste, çaresiz çabalar gösterip yerimizde kalıyoruz gücümüz herşeye yetmiyor: çaresizlik var ya bizi bitiren. Hayatımızda anlamadığımız şey, aslında çok çaresiz oluşumuz, bir aklımız var oda bir yere kadar.
Tek doğduk;neler yaşadık neler yaşayacağız ve hepimiz gizemli yolculuğumuza çıkacağız.Bazen çok isteyeceğiz şimdi olsun diye bazende şimdi olmaz olmamalı olmamalıydı:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder